ငရဲဆိုတာဘာလဲ

ငရဲဆိုတာဘာလဲ

အ၀ီစိဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္က ငရဲသားတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားမွာ အၾကားအလပ္မရွိေအာင္ ငရဲသားအခ်င္းခ်င္းညွပ္ေနတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ။ `၀ီစိ´ဆိုတာ အၾကားအလပ္၊ `အ´ဆိုတာမရွိဘူး။ အ၀ီစိ အၾကားအလပ္မရွိဘူးတဲ့။ ဒါကအဓိပၸါယ္တစ္ခုေနာ္။ ဆိုလိုတာက အပ္ဗူးထဲမွာ အပ္ကေလးေတြ အျပည့္ထည့္ထားရင္ အဲဒီအပ္ကေလးေတြတစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ထိေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၾကားဆိုတာမရွိဘူး။ ပဲေစ့ကေလးေတြကို ဖန္ပုလင္းထဲအျပည့္ထည့္ထားရင္လည္း ၾကားဆိုတာမရွိေလာက္ေအာင္ကို ညွပ္ထပ္ေနတယ္။ အ၀ီစိငရဲမွာ သတၱ၀ါေတြအဲဒီလို အၾကားအလပ္မရွိေအာင္မ်ားတယ္လို႔ ေျပာတာေနာ္။

ေနာက္အဓိပၸါယ္တစ္ခုက အ၀ီစိငရဲသည္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတ့ဲငရဲျဖစ္တယ္တဲ့။ အဲဒီမီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတာသည္ မီးမေလာင္တဲ့အခ်ိန္ပိုင္း အခုိက္အတန္႔ေလးေတာင္ မရွိဘူးတဲ့။ အၿမဲမျပတ္ ဒလစပ္မီးေတာက္ေနတာ။ မီးေတာက္ေတြရဲ႕ၾကား မေတာက္တဲ့ေနရာဆိုတာ မရွိဘူးတဲ့။ မေတာက္တဲ့ေနရာရွိရင္ေျပးၿပီးခိုလုိ႔ရမွာေပါ့။ မီးမေတာက္တဲ့ေနရာဆိုတာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ အၾကားအလပ္မရွိဘူး။ အဲဒီလို`အဂၢိဇာလ´မီးလွ်ံတို႕ရဲ႕အၾကားမရွိလို႔လည္း`အ၀ီစိ´လုိ႔ေခၚတယ္တဲ့။

ေနာက္တစ္ခုက ဘာအၾကားအလပ္မရွိတာတုန္းဆိုရင္ လူ႔ဘ၀မွာ တစ္ခါတစ္ခါေခါင္းကိုက္တာတို႔ ခါးကိုက္တာတို႔ဆိုတ့ဲ ဆင္းရဲဒုကၡေတြရွိတယ္ေပါ့။ အ၀ီစိငရဲမွာအဲဒီလို ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ဒုကၡသည္တစ္စကၠန္႔ကေလးမွ သက္သာတာမရွိဘူး။ ဒလစပ္အၿမဲမျပတ္ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုဆင္းရဲဒုကၡေတြရဲ႕ အၾကားအလပ္ဆိုတာလည္း မရွိလို႔ ``အ၀ီစိ´´တဲ့။ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အၾကားအလပ္မရွိဘူူး။ မီးလွ်ံတို႔ရဲ႕အၾကားအလပ္မရွိဘူး။ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔ရဲ႕ အၾကားအလပ္မရွိဘူး။ အၾကားအလပ္သံုးမ်ဳိးကင္းတဲ့ငရဲကို အ၀ီစိငရဲလုိ႔ ေခၚတယ္တဲ့။

ျမတ္စြာဘုရားက သံယုတၱနိကာယ္ထဲမွာ `ဆဖႆာယတနိကငရဲ´ဆိုၿပီး ေဟာထားတာရွိတယ္။ ရဟန္းေတြကိုျမတ္စြာဘုရားက အမိန္႔ရွိတယ္။ `ခ်စ္သားရဟန္းတု႔ိ လူ႔ဘ၀ရတယ္ဆိုတာအင္မတန္ ကံေကာင္းၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ကံေကာင္းသလဲဆိုရင္ မ်က္စိကေကာင္းတာေလးေတြျမင္ရတဲ့အခ်ိန္ ရွိတယ္။ နားက သာယာတဲ့အသံေလးေတြ နားေထာင္ရတဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္။ ႏွာေခါင္းကလည္း ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ အနံ႔ကေလးေတြ ရတဲ့အခ်ိန္ပိုင္းဆိုတာ ရွိတယ္။ လွ်ာကလည္း ေကာင္းတဲ့အထိအေတြ႕ေလးေတြ ထိေတြ႕ရတယ္။ စိတ္ကလည္း ေကာင္းတဲ့ အေတြးအႀကံေလးေတြ ႀကံစည္ခြင့္ရတယ္။ လူ႔ျပည္မွာ မ်က္စိ၊နား၊ႏွာ၊လွ်ာ၊ကိုယ္၊စိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာ႐ုံေကာင္းေလးေတြကို သက္သက္သာသာေလး ခံစားႏုိင္ေသးတယ္´တဲ့။

`ဆဖႆာယတနိကငရဲ´မွာေတာ့ မ်က္စိကျမင္သမွ်ေတြသည္ မေကာင္းတာေတြပဲ၊ အနိ႒ာ႐ုံေတြပဲ၊ ေၾကာက္စရာ လန္႔စရာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြပဲ ျမင္တယ္တဲ့။ နားကၾကားရတဲ့အသံေတြကလည္း အင္မတန္ဆိုး၀ါးတဲ့ အသံႀကီးေတြပဲၾကားရတယ္။ ႏွာေခါင္းက အနံ႔ရႈရတာလည္း အင္မတန္ဆိုး၀ါးတဲ့အနံ႔၊ လွ်ာက အရသာကလည္း အလြန္ဆိုး၀ါးတဲ့ အရသာ၊ ခႏၶာကိုယ္မွ ထိေတြ႕လာတဲ့ အထိအေတြ႕ကလည္း အလြန္ဆုိး၀ါးတဲ့အထိအေတြ႕၊ စိတ္ထဲမွာႀကံေတြးမႈဆိုတာလည္း အေကာင္းတစ္ခုမွ မရွိဘူးတဲ့။ အဲဒီေလာက္ထိ အေကာင္းကင္းၿပီး အဆိုးေတြပဲျဖစ္ေနတာတဲ့။ အဲဒီ `ဆဖႆာယတနိကငရဲ´ဆိုတာ တျခားေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အ၀ီစိငရဲကိုေျပာတာပဲတဲ့။

ဘာေၾကာင့္ ဒီအ၀ီစိငရဲ႕ကို ခံေနၾကရတာလဲလုိ႔ေမးၾကည့္လုိက္ရင္ ေလာဘကိုမထိန္းႏုိင္လုိ႔၊ ေဒါသကိုမထိန္းႏုိင္လုိ႔၊ ေမာဟကိုမထိန္းႏုိင္လုိ႔ျဖစ္တယ္တဲ့။ အဲဒီအကုသိုလ္စိတ္ေတြကို မထိန္းႏုိင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အကုသုိလ္ရဲ႕အျပစ္ဒဏ္အရ ဒုကၡေတြခံေနၾကရတာပါတဲ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပင္ဖို႔ရန္အတြက္ ၀ီရိယတို႔၊ သတိတို႔၊ ပညာတို႔က အားနည္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပင္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသကိုမဖယ္ရွားႏုိင္ဘူး။ အဲဒီအပါယ္ကိုက်ေစတတ္တဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြရဲ႕ စြမ္းအားေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆႏၵမရွိဘဲနဲ႔ အပါယ္ငရဲဆိုတာ က်သြားၾကရတယ္။

အပါယ္ငရဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပါဠိစာေပမွာ `အပါယံ ဒုဂၢတႎ ၀ိနိပါတံ နိရယံ´ဆိုၿပီး စကားလံုးေလးလံုး သံုးထားတယ္။ အဲဒီစကားလံုးေလးလံုးက အပါယ္ေလးဘံုကို ရည္ညႊန္းတဲ့အခါ ရည္ညႊန္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ငရဲဘံုကို ရည္ညႊန္းတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ``အပါယ=အပ+အာယ´ အာယဆိုတာ ခ်မ္းသာသုခ၊ အပဆိုတာ ကင္းမဲ့တာ မရွိတာ။ ခ်မ္းသာသုခမရွိလို႔`အပါယ´လို႔ေခၚတာ။ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ အင္မတန္မ်ားတယ္။ ေနာက္တစ္နည္းကေတာ့ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္မႈက ကင္းကြာတယ္။ အားနည္းတယ္။ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ဖို႔မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ `အပါယ´လုိ႔ေခၚတာ။

`ဒုဂၢတိ´ဆိုတာ `ဒုကၡႆဂတိ´ဆင္းရဲဒုကၡေတြပဲျဖစ္တယ္တဲ့။ သုခဆိုတာမလာဘူး။ ဒုကၡေတြပဲလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုဂၢတိ တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူ႔ဘ၀မွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြ ျဖစ္ခြင့္ရွိေသးတယ္။ ငရဲက်ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာက တစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတာက တစ္မ်ဳိးတဲ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵနဲ႔လံုး၀မကိုက္ညီတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵမပါဘဲနဲ႔ ဖ႐ုိဖရဲၿပိဳကြဲလဲက်ျခင္းဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေၾကာင့္ `၀ိနိပါတ´လုိ႔ေျပာတာ။ `နိရယ´ဆိုတာ `နိ+အယ´သက္သာဖြယ္ျဖစ္တဲ့ သုခဆိုတာ လံုး၀ရွာမေတြ႕လို႔ သုခလံုး၀ကင္းတဲ့ဘံုလို႔ ဆိုလိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ အပါယ္ေလးဘံု သုိ႔မဟုတ္ ငရဲဘံုဆိုတာ တစ္ခုမွေကာင္းတာမရွိဘူး။ အဲဒီမရွိတဲ့ဘံုကို ဘယ္သူက ေဆာင္ၾကဥ္းသြားတာတုန္းဆိုရင္ ခုနက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကို ကိုယ္ကမထိန္းႏုိင္လို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို လႊမ္းမိုးသြားၿပီဆိုရင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲေပါ့။

`ခီနမေစၧ၀ ပလႅေလ´ အဲဒီလို ဘ၀မွာဒုကၡေရာက္သြားနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို ျပဳျပင္ရမယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ျပင္ၿပီး စီးပြားရွာရမယ့္အခ်ိန စီးပြားရွာရမယ္။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ၿပီး တရားရွာရမယ့္အခ်ိန္ တရားရွာရမယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုတစ္ခုခုမွမလုပ္ဘဲနဲ႔ အရြယ္သံုးပါးကိုကုန္လြန္သြားမယ္ဆိုရင္ ဘ၀မွာဆံုး႐ႈံုးနစ္နာျခင္းနဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ရမယ္။ ဒီဘ၀မွာဆံုး႐ႈံးသြားရင္ ေနာင္ဘ၀ေကာင္းလာမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေနာင္ဘ၀မွာ ဒီ့ထက္ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာသြားဖို႔ပဲရွိတယ္တဲ့။ ဘာနဲ႔ဥပမာတူတုန္းဆိုရင္ `တြင္းတူးတဲ့လူနဲ႔ ဥပမာတူတယ္´ တြင္းတူးတဲ့လူသည္ တြင္းနက္ေလ ေအာက္ေရာက္သြားေလပဲတဲ့။

ဒါေၾကာင့္မို႔ တရားခ်စ္ခင္သူေတာ္စင္ပရိသတ္အေပါင္းတု႔ိ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ျပင္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္မျပင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အထက္တန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ တက္လွမ္းႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။  အထက္တန္းတက္လွမ္းႏုိင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိ္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြပီပီ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ ကုသိုလ္ေတြမ်ားျပားေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရမွာလို႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ သတိတရားရၿပီး က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

သာဓု သာဓု သာဓု

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ျပင္တရားေတာ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။

စာစီကုသုိလ္ျပု-ဓမၼပန္းခင္း