ဘဝတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲေစေသာ စကား

“ ဘဝတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲေစေသာ စကား

”
••••••••••••••••••••••••••••
“လူထြက္ေသာရဟန္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္
မမိုက္ဘဲရွိေတာ့မည္နည္း။ရဟန္းမည္သည္ကား
သူတစ္ပါးလွဴေသာ အရိပ္သခၤမ္းကို
သံုးေဆာင္ စားေသာက္၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ရေပသည္။
စာေပက်မ္းဂန္ သင္ၾကားလိုက သင္ၾကားႏိုင္၏။
မသင္လွ်င္လဲ သကၤန္းၾကီးကို ေျခကန္ကာသာ
အိပ္လိုသမွ် အိပ္ေနႏိုင္သည္။
ထိုသို႔စဥ္လ်က္ သူ႔ကြၽန္ခံဦးမည္။
မယားကြၽန္ျပဳ၍ လုပ္ေကြၽးဦးမယ္။
လူထြက္ေသာ ရဟန္းထက္ မိုက္ေသာလူ မရွိျပီ။
လူမိုက္မယား ျဖစ္ေခ်က ကြၽႏု္ပ္ မဆင္းရဲျပီေလာ”
(အမည္မသိဒကာမတစ္ေယာက္)

“ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ဦးစို႔ကြယ္၊
မနက္ျဖန္မွ က်န္တာကို ဆက္ျပီးပို႔ခ်ၾကတာေပါ့”
အင္း… ဒီေန႔စာခ်တာ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာသြားလို႔လား
မေျပာတတ္ဘူး။ ရင္ထဲက ေမာလာသလိုပဲ။
အသက္အရြယ္က လည္း စကားေျပာလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။
အင္း ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ဆိုေတာ့ အိုထဲေရာက္လာပါပေကာ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ စာေပပို႔ခ်လာတာလည္း အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္လာျပီ။
ဒီႏွစ္စာလိုက္သံဃာႏွစ္ရာ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိအံ႔ထင္ပါရဲ႕။
တစ္ကယ္ဆို ဒီထက္မက သံဃာမ်ားမ်ားကို ပို႔ခ်ေပးခ်င္တာ။

ဒါေပမယ့္ ေနရာက မေပးႏိုင္ဘူး။
ဒါေတာင္ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္က နရာ၀ရာမင္း ၊ပုညရွင္ေစတီေတာ္လာဖူးရင္း ေက်ာင္းထဲ၀င္လာလို႔
ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ေဆာက္လွဴလို႔၊
အမယ္ “ တိေလာကဂုရု ” ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ေတာင္ ကပ္သြားေသး။
အဲဒီတုန္းက အသက္က ဘာရွိေသးတုန္း။
သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္ ၀န္းက်င္ေပါ့၊
ဒီကတည္းက အားလံုးက “တိေလာကဂုရု” ဆရာေတာ္လို႔ဘဲ ေခၚၾကေတာ့တာ။

တိေလာကဂုရုဆိုေတာ့ ေလာကသံုးပါးရဲ႕ဆရာေပါ့။
မင္းဆရာလည္းျဖစ္ျပီး၊ စာသင္သားကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ အားထားရတဲ့ဆရာလည္းျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့
ေၾသာ္.. အင္း.. ဟုတ္ျပီ… ဟုတ္ျပီ၊
သူ႔ေက်းဇူး…သူ႔ေက်းဇူး။ ဒီဒကာမေလး အခုခ်ိန္ ရွိပဲရွိေသးလား။
ရွိရင္လည္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ေပါ့။
ဒီအေတြးေတြကေတာ့ တိေလာကဂုရုဆရာေတာ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြထဲက ေနာင္ပိုင္းပံုရိပ္တစ္ခုကို စိတ္ကူးနဲ႔မွန္ျပီး ေတြးၾကည့္ လိုက္တာပါ။ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မၾကာမၾကာေတြးျဖစ္မယ့္ အေတြးေတြလို႔ထင္ပါတယ္။ ေတြးျဖစ္ေအာင္လည္း ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းက ခိုင္မာခဲ့တာကိုး။

၁၀၃၄ ခုႏွစ္၊ ေရြျပည္မင္းတရားသားေတာ္
နရာ၀ရမင္းလက္ထက္၊ ေရႊစည္းခံုေစတီ ေျမာက္ဘက္ေစာင္းတန္း
အနီး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္မွာ ႏွစ္ဆယ္စြန္းစ ရဟန္းအပ်ိဳေလး တစ္ပါးစာသင္ေနတယ္။ တေန႔မွာ အရြယ္အေလ်ာက္
လူငယ္ေတြး ေတြးရင္ လူထြက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ ကိုယ့္အရြယ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ လူ႔ဘ၀မွာေနလို႔ ေကာင္းတဲ့အရြယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတည္းပဲ လူ၀တ္လဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ရဟန္းဘ၀မွာ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သြားသြား ဦးစြာဘုရား
ရွိခိုးျပီးမွ လုပ္တဲ့ အျပဳအမူ အက်င့္ပါေနေလေတာ့
အခုလူ၀တ္လဲဖို႔စီစဥ္ ေတာ့လည္း လုပ္ေနက်
အျပဳအမူကေလးက ဦးစြာ ေခါင္းထဲ၀င္လာျပန္ပါတယ္။

ဘယ္လို၀င္လာသလဲဆုိေတာ့
“ လူမထြက္ခင္ ရဟန္း၀တ္နဲ႔ ေရႊစည္းခံုဘုရားကို
ရွိခိုးလုိက္ဦးမယ္၊ ဘုရားရွိခိုးျပီးမွ လူထြက္မယ္ ”
ဆိုတဲ့အေတြးပါ။

ဒါေၾကာင့္ အေဖာ္ရဟန္းေတြနဲ႔အတူ အ၀တ္အစားေတြ
ယူလာျပီး ေရႊစည္းခံုဘုရားဆီကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အေဖာ္ရဟန္းေတြ ေခၚခဲ့ရတာက ရဟန္းတစ္ပါး
လူထြက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထြက္လို႔မရပါဘူး။
အေျခားတစ္ပါးက သိကၡာခ်ေပးမွ သိကၡာက်တာပါ။
(လူျဖစ္တာပါ) ဒါေၾကာင့္ အေဖာ္ရဟန္းေတြကို
အ၀တ္အစားေတြေပးျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ေစာင့္ခိုင္းထားလုိက္ပါတယ္။ ရဟန္းပ်ိဳကေတာ့
ဘုရားရွစ္ခိုးဖို႔ ဘုရားလိုဏ္ဂူအတြင္းကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

လိုဏ္တြင္းမွာ ဘုရားရွိခိုးေနရင္း တစ္၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့
လိုဏ္ျပင္က ဆုေတာင္းသံတစ္ခု ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
ဘယ္လို ဆုေတာင္းသံလဲဆိုေတာ့ ....
“ တပည့္ေတာ္မသည္ ဤေကာင္းမူျဖင့္ ဆင္းရဲႏွင့္
ငရဲကင္းရလိုပါ၏။ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း၌
ဘုန္းၾကီးလူထြက္မယား မျဖစ္ရပါလို၏ ” တဲ့။

ဆုေတာင္းသံၾကားျပီး ရဟန္းပ်ိဳလည္း
ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ လူထြက္ဖို႔လာ၊
ဒကာမကလဲ လူထြက္မယားမျဖစ္ရပါလိုလုိ႔ ဆုေတာင္း၊ တိုက္ဆိုင္တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ဘာေၾကာင့္ လူထြက္မယားမျဖစ္ခ်င္ရတာကိုေတာ့ ေမးဦးမွပဲဆိုျပီး လိုဏ္ဂူျပင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လိုဏ္ျပင္မွာ
ရဟန္းပ်ိဳနဲ႔သက္တူရြယ္တူ ဒကာမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရဟန္းပ်ိဳက ဒကာမနားကပ္သြားျပီး
“ေစာေစာက ဆုေတာင္းသံသည္ ဒကာမထံမွျဖစ္မည္ဟု
ထင္ပါသည္။”

ဟုတ္ပါသည္ အရွင္။

“ အဘယ္ေၾကာင့္ လူထြက္မယား မျဖစ္ပါလိုလို႔
ဆုေတာင္းရပါသနည္း။ ေနပါဦး
လူထြက္လွ်င္ပင္ မိုက္ေလေတာ့သလား”

“လူထြက္ေသာရဟန္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္
မမိုက္ဘဲရွိေတာ့မည္နည္း။ရဟန္းမည္သည္ကား
သူတစ္ပါးလွဴေသာ အရိပ္သခၤမ္းကို သံုးေဆာင္စားေသာက္၍
ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ရေပသည္။ စာေပက်မ္းဂန္
သင္ၾကားလိုက သင္ၾကားႏိုင္၏။
မသင္လွ်င္လဲ သကၤန္းၾကီးကို ေျခကန္ကာသာ
အိပ္လိုသမွ် အိပ္ေနႏိုင္သည္။
ထိုသို႔စဥ္လ်က္ သူ႔ကြၽန္ခံဦးမည္။
မယားကြၽန္ျပဳ၍ လုပ္ေကြၽးဦးမယ္။
လူထြက္ေသာ ရဟန္းထက္ မိုက္ေသာလူမရွိျပီ။
လူမိုက္မယား ျဖစ္ေခ်က ကြၽႏု္ပ္ မဆင္းရဲျပီေလာ”

ဒကာမရဲ႕ အေျဖစကားကိုၾကားရေတာ့ ရဟန္းပ်ိဳလည္း ထိတ္လန္႔သြားပါတယ္။ ထိတ္လန္႔မူနဲ႕အတူ
ျမတ္စြာဘုရား ေတာင္မွ ရဟန္းဘ၀ကို ကိုးၾကိမ္ပဲရခဲ့တာ။
ရဟန္း၀တ္နဲ႔ ေလာကအက်ိဳး၊ သာသနာအက်ိဳးေဆာက္ရြက္ႏိုင္ခြင္႔
ပိုျပီး အခြင္႔ အေရးရတာ စတဲ့ အေတြးေတြေတြးျပီး
မွင္သက္မိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘးဘီကိုေတာင္
သတိမထားမိေတာ့လဲ တစ္ေနရာတည္းမွာ ေျခစံုရပ္ျပီး
“ေတြ” ေနမိပါတယ္။

ရဟန္းပ်ိဳရဲ႕ အေျခအေနကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အေဖာ္ရဟန္းေတြက အထင္းသားျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေဖာ္ေတြက လွမ္းျပီး အသံျပဳပါတယ္။
ရဟန္းပ်ဳိလည္း အေဖာ္ရဟန္းေတြရဲ႕အသံၾကားမွ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိရသြားပါတယ္။
အေဖာ္ရဟန္းဆီ မသြားႏိုင္ေတာ့ပဲ မိမိဆီကိုပဲလာခဲ့ၾကဖို႔ လက္ယပ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ အေဖာ္ရဟန္းေတြ
အနားေရာက္ေတာ့ မိမိအေတြ႔အၾကံဳကိုေျပာျပျပီး တပည့္ေတာ္ လူမထြက္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး စစ္ကိုင္းဘက္ ကို ကူးသြားပါတယ္။

စစ္ကိုင္းေရာက္ေတာ့ အျပင္အာရံုေတြအ၀င္မခံေတာ့ဘဲ
ဆရာေတြဆီမွာ ဆက္လက္စာသင္လိုက္တာ
ပိဋကတ္သင္ရိုး ကုန္တဲ့အထိ တတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပသင္ရိုး
ကုန္တတ္ေျမာက္ျပီးတဲ့အခါ ပုညရွင္ေစတီအနီးက
ေက်ာင္းမွာပဲ သီတင္းသံုးေနပါတယ္။
စာလိုက္သံဃာေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာလုိက္တာ ေက်ာင္းေဆာင္မေလာက္ ေတာ့လို႔ တဲသာသာေက်ာင္းေဆာက္ျပီး ေနၾကရတဲ့အထိ စာလိုက္သံဃာေတြ ေပါမ်ားခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အင္း၀နရာ၀ရာမင္း ပုညရွင္ေစတီကိုလာဖူးရင္း ရဟန္းပ်ိဳေလးရဲ႕ေက်ာင္းတိုက္ကို ေတြ႔သြားပါတယ္။

စာသင္သား ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ တဲသာသာေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲစာသင္ေနရတာကို ျမင္ေတြ႔ျပီး တစ္ခါတည္း ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေတြ ေဆာက္လုုပ္လွဴဒါန္းေပးပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ရဟန္းပ်ိဳေလးကိုလည္း တိေလာကဂုရု ဆိုတဲ့
ဘြဲ႔တံဆိပ္ကို ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းသြားပါတယ္။
ဒကာမင္းျမတ္အေနနဲ႔ သဒၶါနဲ႔တာ၀န္ကို ဟန္ခ်က္ညီညီ ေဆာက္ရြက္သြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
စာထဲမွာတိုက္ရိုက္မပါေပမယ့္ တစ္ဆင့္စကား
ၾကားဖူးတာကေတာ့ အဲဒီေခတ္ ကာလတုန္းက
ရဟန္းပ်ိဳရခဲ့တဲ့ဘြဲ႔ဟာ အျမင့္ဆံုးဘြဲ႔လို႕ဆိုပါတယ္။

ကဲ- ၾကည့္ပါဦး။ အမည္မသိ သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲ ေစခဲ့တာ။

အဲဒီေျပာင္းလဲမူဟာလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္သာ
မဟုတ္ဘဲ ေလာကအတြက္ သာသနာ အတြက္ပါ
အက်ိဳးမ်ားေစခဲ့တာ။ ေလာကမွာ စကားေကာင္းေတြေျပာျဖစ္ဖို႔
လိုအပ္သလို စကားေကာင္းေတြ ၾကားနာခြင့္ရဖို႔လည္း
လိုအပ္ပါတယ္။

ဒီအခြင့္အေရးႏွစ္ခုကို ရဖို႔အတြက္ ဗုဒၶရဲ႕စကားေျခာက္ခြန္းကို
အစဥ္သျဖင့္ အာရံုျပဳထားဖုိ႔လိုပါတယ္။

စကားေျခာက္ခြန္း
၁။ မဟုတ္မမွန္ဘူး။ အက်ိဳးလဲမရွိဘူး။ ၾကားရသူမႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
၂။ မဟုတ္မမွန္ဘူး။ အက်ိဳးလဲမရွိဘူး။ ၾကားရတဲ့သူ ႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
၃။ ဟုတ္မွန္တယ္။ အက်ိဳးလဲမရွိဘူး။ ၾကားရတဲ့သူ မႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
၄။ ဟုတ္မွန္တယ္ ။ အက်ိဳးလဲမရွိဘူး။ ၾကားရတဲ့သူ ႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
၅။ ဟုတ္မွန္တယ္။ အက်ိဳးလဲရွိတယ္။ ၾကားရတဲ့သူ မႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
၆။ ဟုတ္မွန္တယ္။ အက်ိဳးလဲရွိတယ္။ ၾကားရတဲ့သူ ႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး။

အထက္ပါ စကားေျခာက္ခြန္းမွာ နံပါတ္ ၁၊၂၊၃၊၄ ျဖစ္တဲ့
စကားေတြက မေျပာရမယ့္စကားေတြျဖစ္ျပီး
နံပါတ္ ၅၊ ၆ ကေတာ့ ေျပာရမယ့္ စကားေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္
“စကားေျခာက္ခြန္း၊ လူ၌ထြန္း၊ ေလးခြန္းကိုေမွ်ာ၊
ႏွစ္ခြန္းေျပာလို႔ ”စပ္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ မနက္အိပ္ရာထကေန
ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့အထိ စကားေတြကေတာ့
မျဖစ္မေန ေျပာေနၾကရမွာပါ။ တစ္ေန႔တာ အိပ္ရာ၀င္တဲ့အခါ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး “ ငါ့ ဒီေန႔တစ္ေန႔ေတာ့ ကုန္ဆံုးလို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားေတြထဲမွာ စကားေျခာက္ခြန္းထဲက
ဘယ္လိုစကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲ ?
အဲဒီလိုမ်ား စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ရင္။

- [အရွင္ရာဇိႏၵ-ရေဝႏြယ္(အင္းမ)]
က်မ္းကိုး
(၁) သာသနာလကၤာရစာတမ္း(လယ္တီ ဦးလွပိုင္)
(၂) ပုခန္းသာသနာတင္ ( လယ္တီ ဦးလွပိုင္)
ျမတ္သတိ ႏို၀င္ဘာ၊၂၀၀၀