လူ႔ဘဝရလာရင္

လူ႔ဘဝရလာရင္

အေရးအႀကီးဆံုး နံပါတ္တစ္က
ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကို ျပဳျပင္တတ္ဖို႔။
စိတ္မထားတတ္ရင္ ကုသိုလ္မျဖစ္ဘူး။
စိတ္ထားတတ္မွ ကုသိုလ္ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။

အကုသိုလ္ဆိုတာကေတာ႔
သံသရာက အက်င့္ပါေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္
လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္တယ္။

လူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ
ျမင္စရာအာရံုေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရင္
ေလာဘနဲ႔ နွစ္သက္တယ္။
ေဒါသနဲ႔ မုန္းတီးတယ္။
ေမာဟနဲ႔ အမွန္ကို မသိလိုက္ဘူး။
ဒီလိုျမင္မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ႔
အကုသိုလ္စိတ္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီလို
့ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်ဆိုတဲ႔ အာရံုေတြအေပၚမွာ
လူေတြရဲ႕စိတ္မွာ အကုသိုလ္ျဖစ္တဲ႔ အႀကိမ္ေတြကအလြန္ကို မ်ားတယ္။

အဲဒီလို အကုသိုလ္ျဖစ္တဲ႔ အႀကိမ္ေတြ
ေလွ်ာ႔ခ်နိုင္ဖို႔ ျမင္ၾကားသမွ် အာရံုကို
အေၾကာင္းျပဳၿပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရမယ္။

အဲဒီလိုဆင္ျခင္သံုးသပ္နိုင္မႈေၾကာင့္
ျမင္ျခင္းၾကားျခင္းအေပၚ သတိထားတတ္လာတယ္။

သတိမမူ ဂူမျမင္ တဲ႔။
သတိမမူဘူးဆိုရင္
ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္ ေရာက္ေနတာပဲျဖစ္ေစ
ျမင္ခ်င္မွ ျမင္တာ။
အသံေပၚလာတာျဖစ္ေစ ၾကားခ်င္မွ ၾကားတာ။

ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို
မနက္လင္းလာလို႔ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္တဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီး
ေတြးေတာမႈအေပၚ
ေလာဘနဲ႔ေတြးတဲ႔ အေတြးလား၊
ေဒါသနဲ႔ေတြးတဲ႔အေတြးလား၊
အေကာင္းအဆိုး ခြဲျခားသိနိုင္စြမ္း မရွိတဲ႔ ေမာဟနဲ႔
ေတြးတဲ႔ အေတြးလားဆိုတာ
သတိမူဖို႔ အေရးႀကီးတာေပါ႔။

ျမင္မႈ၊ ၾကားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလည္း
ျမင္တဲ႔အာရံု၊ ၾကားတဲ႔အာရံုအေပၚမွာ
ဘယ္လိုစိတ္အေျခအေနေတြ ျဖစ္သလဲဆိုတာကို
သတိထားမိဖို႔ လိုအပ္တယ္ေပါ႔။

အဲဒီလို သတိမူတဲ႔အလုပ္ကိုပဲ
meditation လို႔ ေျပာတာပါ။
ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္တယ္ဆိုတာ
စိတ္နဲ႔လုပ္ရတဲ႔ အလုပ္ျဖစ္တယ္။
ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အေနအထား ဘယ္လိုပဲေနေန
စိတ္က ဆင္ျခင္စဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္တယ္ေပါ႔။

ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက
စိတ္နဲ႔ပတ္သက္လာတဲ႔အခါ ျဖဴစင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုၿပီး ဇာဂရီယာနုေယာဂ ဆိုတဲ႔ ကမၼ႒ာန္းက်င့္စဥ္တစ္ခုနဲ႔
နိုးနိုးၾကားၾကား အားထုတ္ဖို႔ ေဟာထားတယ္။

ေန႔အခ်ိန္မွာ လမ္းေလ်ာက္ရင္း ထိုင္ရင္းနဲ႔
ကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ဆို႔ပိတ္တတ္တဲ႔
နီဝရဏတရားေတြကို သုတ္သင္ရမယ္။
စင္ၾကယ္ေစရမယ္လို႔ ဆိုတာ။

ညမွာလည္း အိပ္မေပ်ာ္ေသးတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ
ဒီလိုပဲ လုပ္ရမယ္။
မနက္ေစာေစာမွာလည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ရမယ္။

နီဝရဏလို႔ ေခၚတဲ႔ ေလာဘနဲ႔ေတြးတဲ႔အေတြးေတြ၊
ေဒါသနဲ႔ေတြးတဲ႔အေတြးေတြ၊
ထိနမိဒၶဆိုတဲ႔ အိပ္ခ်င္ထိုင္းမိႈင္းမႈေတြ၊
ဥဒၶစၥ ကုကၠဳစၥ ေခၚတဲ႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္မႈေတြ၊
စိတ္ပူပန္မႈေတြ၊
ဝိစိကိစၥာ ေခၚတဲ႔ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးၿပီး
စိတ္ေသာက ျဖစ္ပြားေနမႈေတြ၊
စိတ္ရဲ႕အညစ္အေၾကးေတြ မျဖစ္ေပၚလာေအာင္
ေကာင္းျမတ္တဲ႔ အာရံုတစ္ခုအေပၚမွာ
ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ေနသြားတာဟာ
ကမၼ႒ာန္း အားထုတ္တယ္လို႔ ေခၚတာပဲ။

ဒါ လူ႔ဘဝ ရလာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း၊
ကိုယ့္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား လိုလားပါတယ္ဆိုတဲ႔
ပုဂၢိဳလ္တိုင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ႔ပုဂၢိဳလ္တိုင္း
မလြဲမေသြ လုပ္ၾကရမယ့္ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္။

ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္
စိတ္ထဲမွာ ပူပန္မႈေတြ၊ ေသာကေတြ၊
အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးေတြ လႊမ္းမိုးလာၿပီဆိုရင္
ကိုယ့္ရဲ႕အနာဂတ္အေျခအေနဟာ
ေကာင္းစရာ မရွိလို႔ပဲ။

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စတဲ႔
ကိေလသာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္
ဘယ္လိုပဲ အေကာင္းေမွ်ာ္ေမွ်ာ္
အေကာင္းျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီအဆိုးတရားေတြရဲ႕ အက်ိဳးက
အေကာင္းျဖစ္မလာသည့္အတြက္ေၾကာင့္
ဘဝမွာ နိမ္႔က်ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ
ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကံဳၾကရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူ႔ဘဝ ရေနတဲ႔အခိုက္မွာ
အေရးအႀကီးဆံုးက ကုသိုလ္ရဖို႔ပဲ။

(ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ)
Posted by Words of Buddha